Mamma Mia!

Günümüzde anlam veremediğim kadar nefret gören bir film, Mamma Mia. Klasik bir müzikal gibi karakterler konuşurken birden dans etmeye ve şarkı söylemeye başlıyorlar ama bu şarkılar öylesine değiller, diğerlerinden daha özeller çünkü hepsi ABBA şarkıları. 

ABBA çok sevdiğim bir gruptur. Şarkılarında anlatılmak istenenleri gerçekten müzik sayesinde hissedebiliyoruz. Yine çoğu kişi tarafından "fazla eski tarz" olduğu için nefret görüyor. 70'lerde şarkı yapmaya başlamışlar, o dönemin hit parçaları disko tarzı, oldukça normal bence. 

Konuma geri dönecek olursam, film bence çok safe place havası veriyor. Donna ve arkadaşlarının yakınlığı olsun, Donna ve Sophie arasındaki anne-kız sevgisini hissettikçe gözlerinizin dolmamasının imkanı yok. 

Bütün bir film boyunca Sophie'nin babası kim diye kafayı yerken sonunda hala öğrenememek biraz yıkıyor doğrusu. Her filmin kusuru var diyerek en sevdiğiniz kişiyi gözünüzde baba yaparsınız artık - ya da bir babaya ne gerek var üçü birden olabilir diyorsanız buna daha çok hak veririm- 

Filmde en sevdiğim şey konuşmalar arası giren şarkıların o anki duruma gerçekten uyması. Melodi olsun, sözler olsun, oyuncuların sesleri olsun -Pierce Brosnan buna dahil değil- bunu filmi tekrar tekrar izlememe en büyük neden. 

Filmin verdiği o yaz havası gerçekten de etkileyici. Mavi-beyaz teması olsun, küçük kasaba insanlarının birbirleriyle uyumlu yaşamı olsun her şey o kadar sıcak hissettiriyor ki. Kesinlikle izlemenizi önereceğim bir müzikal bu, önyargılarınızı bir kenara bırakabilirsiniz :)

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bu Bloğun Amacı

Sen Hangi Tanrının Kabinindesin?

Neden romantik filmler?